czwartek, 30 lipca 2015

Będzie o piórkach ;-)


Są tacy ludzie, którym praca logopedy kojarzy się z dmuchaniem na piórko.
Tylko.

Piórko w terapii logopedycznej to ważny element, ale...

Logopeda to specjalista zajmujący się:

- kształtowaniem mowy, 
- zapobieganiem zaburzeniom mowy,
- usuwaniem zaburzeń mowy.

Do zadań logopedy należy:

- diagnozowanie dzieci i młodzieży, czyli rozpoznawanie zaburzeń mowy,
- terapia zaburzeń mowy, czyli usuwanie zaburzeń mowy
- profilaktyka logopedyczna, czyli zapobieganie powstawaniu zaburzeń mowy i doskonalenie mowy już ukształtowanej.

Badanie logopedyczne polega na :

- przeprowadzeniu wywiadu z opiekunem dziecka (m. in. na temat rozwoju mowy dziecka, przebiegu ciąży i porodu);
- badaniu budowy i sprawności narządów mowy;
- badaniu słuchu fonematycznego;
- badaniu czynności nadawania (m. in. badanie artykulacji głosek, mowy spontanicznej) i rozumienia mowy;
- badaniu funkcji połykowej i oddechowej;

Badanie może być uzupełnione wynikami badań: 
- laryngologicznych, 
- foniatrycznych, 
- ortodontycznych, 
- psychologicznych, 
- pedagogicznych,
- neurologicznych. 

Po zdiagnozowaniu dziecka logopeda opracowuje indywidualny program terapii logopedycznej. 
Metody pracy, pomoce i środki zostają dostosowane również do indywidualnych potrzeb i możliwości psychofizycznych konkretnego dziecka.

Czas trwania terapii oraz jej efektywność zależy od rodzaju i stopnia zaburzenia, sprawności intelektualnej dziecka, budowy i sprawności aparatu artykulacyjnego, a przede wszystkim od współpracy terapeuty z rodzicami, który w domu systematycznie utrwala nowo nabyte umiejętności dziecka.

Warunkiem pracy jako logopeda jest posiadanie wyższego wykształcenia o specjalności: logopedia. Jeśli ktoś skończył studia o innej specjalności może zostać logopedą, jednak musi ukończyć studia podyplomowe logopedyczne. 
Może również (będąc już logopedą) zdobywać specjalizacje zawodowe: neurologopeda, surdologopeda, oligofrenologopeda (i inne) kończąc właściwe studia podyplomowe specjalizacyjne.

Studia z zakresu logopedii mają niezbędną, określoną ilość godzin. Jest to ważna informacja, bo są też studia o mniejszej ilości godzin, ale ukończenie ich daje uprawnienia tylko do prowadzenia terapii (bez uprawnień do diagnozy logopedycznej).

Tyle o zawodzie logopedy ;-) Pięknym zawodzie. 

i jeszcze...

Kto stoi w miejscu  - ten się cofa.

Logopeda nieustannie doskonali swój warsztat pracy na kursach i szkoleniach. 

O tym jak doskonalę swój warsztat pracy można poczytać tu.

I teraz już można dmuchać piórka; -)

Macie swoje ulubione piórka?

Na fotce moje.

W zależnosci od tego, z kim pracuję wybieram sobie różne piórka.



1. pióra gęsie puchowe, barwione,
2. pióra perliczki, naturalnie kropkowane, barwione
3. polskie piórka kogucie siodłowe szyjne, naturalnie prążkowane, barwione
4. pióra kogucie, naturalne,
5. pióra pawie, naturalne,
6. piórka puchowe marabuta, naturalne,

Mam jeszcze piórka sójki - też moje ulubione ;-)

Czy Jędruś lubi piórka?
lubi ;-)

1. Dmuchamy tak, by piórko się wyginało od podmuchu.


2. Układamy sobie piórka na dłoni.


3. Zdmuchujemy (cicho) piórko z dłoni o wyprostowanych palcach.


4. Za każdym razem zdmuchnięciu towarzyszy uśmiech.


Po zabawie piórka pakujemy do pojemników:


Dobrze być logopedą. Można bawić się piórkami ;-)



wtorek, 28 lipca 2015

Jędruś detektywem.


Jakiś czas temu w rączki Jędrka wpadła lupa.


Bawi się nią oglądając różne rzeczy.

Od wczoraj ma również do kompletu lornetkę (z McDonaldsa ;-)


Pomoc, która powstała w jeden wieczór ma za zadanie:
- skoncentrować uwagę dziecka,
- wyćwiczyć odchodzenie od zdjęcia (realnego) przemiotu do jego ilustracji (ważnego etapu w rozwoju spostrzegania),
- bogacenie slownika czynnego.

Przygotowałam ilustracje dzieci i lupy.
- Rysunki dzieci z różnymi przedmiotami można pobrać stąd.
- Lupy są moim dziełem - z naklejonymi obrazkami znalezionymi w sieci. Jeśli ktoś bardzo chce może je znaleźć na moim Chomiku. 



Lupa jest zalaminowana, a z drugiej strony ma przyklejony patyczek  (mój jest od mieszania kawy, może być od lodów). Zadaniem patyczka jest usztywnienie rączki lupy.
- Dobrze jest mieć przygotowane klika prawdziwych przedmiotów - bańki, dwie książki, piłkę, kredki, autko, papierową trąbkę itp.


Przebieg zabawy:
1. Bawimy się prawdziwą lupą (nasza ma światełko - więc jest dodatkowo atrakcyjna). Tłumaczę dziecku, że służy do powiekszania, bo wtedy łatwiej zobaczyć szukając. My też będziemy dziś szukać.

2. Rozkładam przed dzieckiem trzy obrazki.

Rozmawiamy sobie z Jędrkiem o tym, co przedstawiają obrazki.

Można zrobić tak:
3. Pierwszą lupę kładę pod pierwszym obrazkiem. Szukam razem z dzieckiem, czy coś tu jest podobne, wyglada podobnie, albo można tak samo używać. Niestety - pierwszy obrazek nie ma nic wspólnego z naszą pierwszą lupą.

4. Wspólnie dochodzimy do wniosku, że na obrazku są bańki mydlane i na lupie są bańki mydlane.
Kładę lupę pod obrazkiem. Rozmawiamy o bańkach mydlanych. Pokazuję dziecku butelkę z płynem do baniek. Puszczamy po dwie bańki i wracamy do szukania.

5. Dokładam kolejny obrazek, wręczam kolejną lupę.
6. Czekam, czy dziecko poradzi sobie samo z porównaniem ilustracji na lupie i na kartoniku. Jeśli sobie nie radzi - kolejny raz robimy wspólnie.

My robilismy tak:

1. Jędruś obejrzał tył lupy.


Zastanowił się, do którego obrazka pasuje trzymana w rączce lupa.


Pokazał mi paluszkiem, na którym obrazku chce położyć lupę.


Potem poszło już z górki. Jędruś zrozumiał na czym polega ta zabawa i szukał,
 które dziecko ma przedmiot taki jak on ma na lupie.

Początkowo był bardzo rozbawiony ;-)

Niektóre przedmioty wyowływały żywe poruszenie - na fotce Jędrek udaje, że siada na zjeżdżalni, którą (jak pewnie każdy mały smyk) bardzo lubi.

ale z każdą dokładaną ilustracją skupienie rosło.

Udało się wykonać zadanie ;-)


Przy każdy obrazku rozmawialismy o tym, co robia dzieci, co trzymają, co można robić z przedmiotami/zabawkami/przyborami plastycznymi itp.

Po skończonej zabawie lupa, lupy i ilustracje powędrowały do koszulki na suwak.
(format B5).


Niebawem wkroczą znowu do akcji.

PS. Niedługo nadejdzie czas, że będę mogła pokazać jedną z moich szafę z pomocami.
Gdyby ktoś oczywiście był zainteresowany ;-)


Celem ćwiczenia było przejście od realnego widoku do ilustracji. Dodatkowo lupy - poprzez trzymanie w rączce - motywują maluszka do pracy (zaspokajają potrzebę ruchu i manipulacji konkretem).
Ważnym zadaniem tu jest łączenie podobnych cech - moja pomoc to nie szukanie "taki sam". Widać to na rysunku dzieci na karuzeli i lupą z pustą karuzelą, lub dzieci lepiące bałwana i gotowy bałwanek. Dziecko musi dokonać analizy i porównać, by odkryć, że te dwa obrazki do siebie pasują.

Kolejnym etapem spostrzegania jest odejście od rysunku do szkicu.
Jesli znajdzie się ktoś, kto umie i chciałby narysować nasze przedmioty - wykonam kolejne lupy ;-)

PS. I jeszcze o etapach spostrzegania:

1. spostrzegamy przedmiot - czyli 3D,
2. spostrzegamy obrazek przedmiotu (2D) - realny, najlepiej zdjecie tego przedmiotu,
3. spostrzegamy kolorowy rysunek przedmiotu,
4. spostrzegamy rysunek/szkic czarno/biały przedmiotu,
5. etykietujemy obrazki czyli łączymy wyraz z ilustracją.


niedziela, 19 lipca 2015

Poznajemy przedszkolną aktywność dziecięcą ;-)


Jędrek sporo czasu spędza przy swoim stoliku.
Lubi naszą pracę.
I ja bardzo lubię, gdy pracuje na materiale, jaki dla niego szykuję,
albo jaki na nim sprawdzam szukując innym dzieciom.

Mam taką książkę, którą w ćwiczeniach wzbogacjących mowę traktuję niemal jak Biblię.
(pewnie też macie swoje ulubione pozycje).
Moją jest (kupiony wiele lat temu) 
Ilustrowany słownik języka polskiego dla dzieci  Heleny Meterowej.



Jest dla mnie kopalnią
- słownictwa,
- pięknych estetycznych obrazków,
- prostotych, czytelnych ilustracji
- świetnie ułożonych zdań.

Jeśli nie znacie - polecam.
Cieżko go kupić, bo wydany był w 1991 roku, ale bywa na Allegro.

Tak wygląda w środku:

 


Kopiuję sobie kartkę z niego, rozcinam obrazki, naklejam na kartkę.
Na takich kartkach pracuję dziś z Jędrkiem.



O ile jestem  przeciwna kopiowaniu - w tym przypadku robię tak, by ograniczyć ilość bodźców.
Myślę, że gdyby był dziś wydawany -  wyszedłby jako karty pracy.
Na stoliku zawsze mam oryginalna ksiażkę.



Co robimy?

Dziś rozmawiamy o tym, co robią dzieci w przedszkolu:

Temat jest na czasie, bo Jędruś od pierwszego września zaczyna edukację przedszkolną.

Co robią dzieci w przedszkolu?

1. Kasia wycina domek.
2. Ania klei domek.
3. Piotr rysuje samolot.
4. Maciek maluje ptaki.

Mamy też różnicowanie: duży - mały:

Dorota narysowała dużego psa.
Robert narysował małego psa.

Mamy przedmioty do odnalezienia na rysunku:
nożyczki, dom, kredki, pies, samolot, farby, pędzelek.

Jak wygląda nasza zabawa?

Przygotowałam:
- kartę pracy z zajęciami przedszkolnymi,
- ilustracje szukanych przedmiotów do prac plastycznych,
- ilustracje z rysunków dzieci,
- kartę pracy z rodzajem: żeńskim, męskim i nijakim.

Cel:
- bogacenie słownika czynnego i biernego,
- poznanie rodzajów zajęć w przedszkolu,
- budowanie mowy zdaniowej,

Przebieg ćwiczenia:

1. Kładę przez Jędrusiem kartę pracy. Omawiamy co robią dzieci na zajęciach i czym to robią.


2. Rozkładam przed Jędrkiem ilustracje z treścią zajęć, które wykonują dzieci.

3. Pytam co robią. Jeśli Jędruś mówi jednym wyrazem buduję proste zdanie, Jędruś powtarza.

4. Wybieram jeden obrazek - np. ptaki. Pytam co robi chłopiec. Jeśli Jędruś zapamiętał i odpowie całym zdaniem: [Chłopiec maluje ptaki.] pytam - "czym maluje ptaki? rozkładając obrazki przyborów plastycznych.

Jędruś wybiera właściwy przedmiot. Razem mówimy całe zdanie: [Chłopiec maluje ptaki farbami.]
Pytam Jędrusia  - co jest chłopcu potrzebne do malowania?
Jędruś wybiera obrazek farb i pędzelka. Mówimy razem: [Do malowania farbami potrzebne są farby i pędzel].

Analogicznie pracujemy na każdym z pozostałych obrazków.
Za każdym razem nazywam czynność i mówię całe zdanie.
Potem mówimy razem.
Dopiero w trzecim kroku Jędrek buduje sam całe zdanie.

5. Czytam Jędrusiowi zdanie pod obrazkiem: Dorota narysowała dużego psa.
Pytam synka - gdzie jest duży pies? (przy słowie duży - unoszę rękę do góry)
Jędrek wskazuje obrazek.


Analogicznie wskazujemy małego psa.





Ostatnia część zadania to rodzaje.

Na przygotowanej kartce rysuję Jędrkowi rzeczowniki w określonym rodzaju.
Rysuję jak umiem, czyli nie umiem.
Tak się jednak dziwnie składa, dzieci rozumieją te obrazki.


Strasze dzieci mogą dostać obrazki i doklejać je do właściwych kartek.
My ćwiczyliśmy nazywanie wg wzoru: 
[ten chłopiec, ten dzbanek, ten kot, ten cukierek, ten samochód,
ten ołówek, ten guzik, ten kapelusz, ten balon.]

Jestem zadowolona z jego dzisiejszej pracy.
Ubolewam nad faktem, że bylismy sami caly dzień i nie mogłam nagrać jego wypowiedzi. 
Ale może nastepnym razem się uda ;-)

wtorek, 14 lipca 2015

Owocowe memory ;-)


Lato w pełni, choć nie do końca to widać.

Owocowe memory miało być ostatnim elementem zajęć o rozwijaniu słownictwa nt. owoców,
ale albo za szybko zjedzono fanty, albo wszystko szło nie tak z aparatem;-)

W końcu udało się na fotkach pokazać o co chodzi w owocowym memory.


Przygotowałam:
- 5 par owocowych fantów: plasterki banana, kawałki gruszki i kawałki arbuza
(miały być maliny, truskawki, jabłka i wiśnie - bo takie pasowały do przerabianego ćwiczenia, 
ale fotki nie wyszły :-)) 
- 10 pokrywek od kawy (wiem, wiem, sporo ich mam), mogą to być pudełka po jogurtach, ważne, żeby były jednakowe.
- taca lub blat (my pracowaliśmy po prostu na stoliku, bo ze względu na jego kolor wszystko było dobrze widoczne.

Cel:
- trening spostrzegawczości,
- trening pamieci wzrokowej,
- koncentracja,
- podwieczorek ;-)

Przebieg ćwiczenia:

1. Pod przykrywkami ukryłam przygtowane owoce. 
Starałam się, by nie leżały obok siebie, ale różnie wyszło.
2. My pracujemy na 5 parach, ale na początek można zacząć od dwóch/trzech i stopniowo zwiększać.
3. Odkrywamy pierwszy pojemnik, nazywamy owoc, zostawiamy odkryty.


4. Przekazujemy zasadę, że będzie można go zjeść dopiero wtedy, gdy znajdziemy drugi do pary.
5. Podnosimy drugą pokrywkę i kolejną (jeśli nie trafiliśmy przy drugiej).


6. Ważnym jest, by to, czego szukamy, pozostało odkryte (z czasem można dziecku zakryć, 
ale trzylatek może mieć z tym problem, zwłaszcza, że dochodzą tu emocje związane z degustacją ;-)

7. Znaleziony pasujący element konsumujemy.


8. Pojemniki odwracamy, by dziecko omijało już wyszukiwanie pod pustymi.


... szukamy nadal.




Jędruś świetnie się bawił w szukanie par. 
Zna ten rodzaj ćwiczeń, ale po raz pierwszy ćwiczylismy zjadanie fantów ;-)

Zabawa świetna o każdej porze roku. 
Latem mogą to być: maliny, jagody, truskawki, czereśnie,
Jesienią: śliwki, gruszki, jabłka,
Zimą: banany, mandarynki i pomarańcze,
Wiosną:  jabłka, gruszki, nektarynki 
(zależy co uda nam się kupić i co zje nasze dziecko).